De psychologe stelde een praatgroepje met chronisch zieke tieners voor, maar daar had ik écht geen behoefte aan en goede/actieve fora kon ik niet vinden.
Nadat ik het een hele tijd had laten rusten, bedacht ik me dat er misschien wel een groep op facebook te vinden was. Zo kwam ik zes maanden geleden uit bij verschillende facebookgroepen zoals jong en ziek, onzichtbaarziek en CVS of ME. Diezelfde avond stelde ik me nog voor in de laatste groep en kreeg ik ontzettend veel lieve reacties.
Het voelde als een soort opluchting dat ik mezelf in zoveel berichten herkende. 'Ik ben dus écht niet gek!'
Ik plaats regelmatig een berichtje op de groep als ik me down voel, advies nodig heb, benieuwd ben naar ervaringen of wat leuks wil delen. We steunen elkaar als we het moeilijk hebben en zijn blij voor elkaar als iemand wat leuks kan doen of een goede periode heeft. We zijn verbonden met elkaar.
Toch kennen we elkaar niet eens en zouden we elkaar in het dagelijks leven waarschijnlijk gewoon voorbij lopen. Het spookte al een tijdje door mijn hoofd dat het me leuk leek om eens wat af te spreken met wat leden van de groep. Toch heb ik het nooit geopperd. Ik vroeg me af of anderen daar wel op zaten te wachten. Verder kan ik zelf altijd met moeite (en vaak zelfs niet) een afspraak nakomen, hoe moet dat dan wel niet met een hele groep!? Ik liet het idee dus rusten.
Tot vorige week iemand in de groep vroeg wie het leuk leek om met een groepje wat af te spreken. Niet alleen vanwege onze ziekte, maar juist om nieuwe mensen te leren kennen. JA! Ik was niet de enige, de enthousiaste reacties bleven binnenstromen. Zo veel zelfs dat we besloten om het per provincie te gaan regelen.
Ik ben gelijk aan de slag gegaan voor Zuid Holland. Nu een week later hebben we een whatsappgroep met 17 mensen, een locatie en een datum geprikt! 18 juli zullen we eindelijk eens de mensen ontmoeten waarbij we altijd ons verhaal kwijt kunnen. Een dag van herkenning, erkenning en vooral veel gezelligheid! Ik kijk er nu al naar uit. :-)
Liefs,
Jorna