Omdat ik niet kan wat het belooft.
Mijn lichaam protesteert,
Een protest waartegen mijn geest zich verweert.
Want ik wil dit leven leven,
En me niet aan de pijn overgeven.
Onrust in mijn hoofd,
Omdat ik niet kan wat het belooft. Mijn lichaam protesteert, Een protest waartegen mijn geest zich verweert. Want ik wil dit leven leven, En me niet aan de pijn overgeven.
3 Reacties
Because they've been strong for too long.
En dat is precies hoe het bij mij zit; Je groot houden voor de buitenwereld lijkt soms de makkelijkste oplossing, maar tegelijkertijd vraag je daarmee veel te veel van jezelf. Ik heb het lang volgehouden, maar na mijn eerste bezoek aan Lelystad vorige week is er iets geknapt. Het feit dat zij als 'cvs-specialisten' zeiden dat de kans op volledig herstel bij mij minimaal is, deed mij realiseren dat ik aan een nieuw stukje acceptatie moet werken. Dat het nu zo is kon ik al redelijk goed accepteren, doordat ik altijd ervan uit ben gegaan dat het ooit weer over gaat. Dat het nu zo is en misschien/waarschijnlijk altijd zo blijft, is iets waar ik een heel stuk meer moeite mee heb. In mijn blog 'Does that make me crazy?' schreef ik nog dat ik al ruim 7 maanden geen antidepressiva meer gebruikt en ook al die tijd mijn psychologe niet meer zag. Ondanks de terugvallen kon ik alles best wel goed zelf aan. LelystadToen de film The Wolf of Wall Street uitkwam, had iedereen het erover. Het was een van de beste films en je moest hem gezien hebben. Aangezien Jasper en ik gek zijn op films besloten we deze topper zelf te gaan kijken... En wat viel dat tegen, zelfs zo erg dat we na een uur (de film duurt +/- 3 uur) zijn gestopt met kijken. Had ik het wel een goede film gevonden als we niet zo veel erover hadden gehoord? Nee, maar het had een stuk minder tegengevallen.
Dit is precies wat er gisteren is gebeurd bij de intake in het pijn- en vermoeidheidcentrum in Lelystad. Weet je nog hoe het voelde toen je hoorde dat Sinterklaas niet echt bestond? En dat moment waarop je ontdekte dat het geld onder je kussen in ruil voor een melktand gewoon door je ouders werd neergelegd... Zo voel ik me al een paar dagen.
Vanaf de dag dat ik ziek werd tot vorige ben ik er altijd 100% zeker van geweest dat ik wel weer beter zou worden. Hoe? Geen idee. Misschien zou het net zo plots weggaan als dat het gekomen was, of misschien werd er eindelijk iets gevonden tijdens een onderzoek dat met een behandeling of medicatie makkelijk verholpen kon worden. Soms leek het allemaal uitzichtloos, maar ik had altijd de hoop en het vertrouwen dat het beter zou worden. |
This is me
Leuk dat je de moeite neemt om een kijkje te nemen op mijn blog! Archives
December 2017
|