We kwamen aanrijden in een buurt waar je nou niet meteen een privékliniek zou verwachten. Een buitenwijkje van Amsterdam met overal flats en appartementencomplexen. Het eerste wat ik tegen mijn moeder toen ik de kliniek van buiten zag was 'Ik wil wel zeker weten dat het artsen zijn, dit kan niet professioneel zijn!'. Aan een klein pand, wat vroeger waarschijnlijk een winkel met bovenwoning was, hing nu een bord 'Walborg Kliniek'.
Na lang wachten (onze eigen schuld hoor) liet dokter Kingsma ons binnen. Ik kwam er al snel achter dat het een aardige man is die luistert naar je verhaal en kijkt naar het complete plaatje en bovendien weet waar hij over praat. Hij was geïnteresseerd, dacht mee en was aan het eind van het gesprek vastbesloten me te gaan helpen. Hij meende het oprecht toen hij zei dat zo'n jong iemand gewoon zorgeloos moest kunnen leven en wilde er dus alles aan doen om dit op te lossen.
De rit naar Amsterdam was al vermoeiend, hierna moesten we nog een tijd wachten en vervolgens ook nog de intake. Je kan wel zeggen dat mijn tank behoorlijk leeg was. Tijd om bij te tanken was er nog even niet. Dokter Kingsma had van alles aangekruist op het briefje voor het bloedprikken.
De vrouw achter de balie riep iemand om mij te komen prikken. Daar kwam een man van eind 70 (niet overdreven) de trap aflopen. Niet zo aardig van me, maar ik dacht gelijk 'Door die man ga ik me niet laten prikken, dat kan toch niet!'. Ik vroeg me af wanneer de camera's tevoorschijn zouden komen, want ik dacht zelfs nog even dat ik in Benidorm Bastards of Bananasplit terecht was gekomen. ;-) Uiteindelijk heeft mijn moeder me toch nog een soort 'gerust' kunnen stellen. 'Misschien is hij wel altijd anesthesist geweest en is hij nu gewoon gepensioneerd en doet dit erbij. Hij loopt hier niet voor niks, hij zal het echt wel goed kunnen.'
Met lood in mijn schoenen liep ik naar het prikkamertje. Toen ik de naald zag schoot ineens weer door mijn hoofd hoe het de vorige keer in het ziekenhuis was gegaan met bloedprikken/infuus (ACTH-stiumulatie test). Het dopje wat vergeten was, waardoor het bloed uit het infuus liep, mijn vaten die vervolgens dichtklapten van de stress, de naald die mis geprikt werd, het flauwvallen...
De stress liep gelijk weer hoog op en ik raakte al in paniek voor er maar iets was gebeurt. Noem het kinderachtig, maar op dat moment wilde ik niets liever dan mijn moeder bij me in het kamertje. Toen zij eenmaal binnen was kon hij gaan prikken. Met de naald al in zijn hand, zet hij nog even snel zijn brilletje op... Weg vertrouwen! ;-)
Tegen al mijn verwachtingen in zat de naald in een keer goed, al deed het wel heel veel pijn. Ik was opgelucht, maar toch lukte het niet goed. Ik moest mijn vuist steeds strakker maken van hem, dat kon maar een ding betekenen... Er kwam niet genoeg bloed uit. De vermoeidheid, de paniek en de pijn in mijn arm zorgde er uiteindelijk alsnog voor dat ik helemaal niet lekker werd. Het voelde weer precies zoals vorige keer... 'Ik ga flauwvallen.' 'Het gaat niet goed.' Het zweet brak me weer uit, ik werd misselijk, de kamer draaide, vervolgens werd het zwart voor mijn ogen en kon ik niet eens meer mijn eigen hoofd optillen. Net voor ik echt 'out' ging dacht ik zelfs mijn laatste beetje waardigheid te verliezen, ik had mijn lichaam niet meer onder controle en plaste dus bijna in mijn broek. Met alles wat ik in me had heb ik dat gelukkig weten voorkomen. Daarna ging het lampje uit.
Ineens stond dokter Kingsma ook naast me, samen met mijn moeder en de man die me prikte hebben ze me op het bed gelegd. Helaas hadden ze nog niet genoeg bloed en moest er dus nog een keer geprikt worden. Ook deze keer zat de naald weer in een keer goed (dit keer zonder pijn) en de laatste buisjes konden gelukkig makkelijk gevuld worden.
Doordat er geen bloed meer uit kwam bij de eerste naald, hebben ze gemanipuleerd (bewegen met naald om te kijken of het alsnog wil lukken). M'n arm voelde na het bloed prikken dan ook behoorlijk beurs aan en bewegen deed echt pijn. Niet gek, er zit nu een bijna 10 cm grote blauwe plek in mijn elleboogholte! (Zie foto)
Gelukkig is de pijn al redelijk weggetrokken, ik voel het alleen nog als er iets tegenaan komt, ik mijn arm helemaal strek of helemaal buig.
Al met al was het dus een nogal gekke en vooral uitputtende dag weer, maar ik ben wel ontzettend blij dat ik ben gegaan! Ik zag er verschrikkelijk tegen op (vooral omdat Lelystad zo tegen was gevallen), maar heb het toch gedaan, trots!
Het blijkt ook maar weer hoe slecht vooroordelen vaak zijn... Het gebouw zag er van buiten misschien niet zo uit als ik had verwacht, maar het was prima en de man leek dan voor mij misschien te oud om nog te kunnen werken, hij deed zijn werk uitstekend!
Over vier weken staat de tweede afspraak gepland. Dan krijg ik de uitslagen van ontzettend veel testen en gaan we kijken hoe we verder gaan. Spannend!
Ik wil jullie ook allemaal nog ontzettend bedanken voor de lieve reacties en steun via mijn facebookpagina donderdag, dat deed me echt goed!
Voor nu een fijn weekend!
Liefs, Jorna