Eens in de zoveel tijd heb ik zo'n dag waarop het voelt alsof ik de hele wereld aankan. Dit zijn de redelijk zeldzame 'goede dagen'. Op zo'n dag spookt er van alles door mijn hoofd. 'Ben ik wel ziek of kan ik me er inderdaad gewoon overheen zetten?' 'Stel ik me de andere dagen aan?'
Het zijn niet mijn woorden, het zijn de woorden van artsen die me niet geloven of onwetende kennissen/vrienden. Ze blijven langer hangen dan ik zou willen. Ze laten me twijfelen aan mezelf, ook al weet ik dat het onzin is.