Ik ga stoppen. Misschien niet voor altijd, maar voorlopig in ieder geval wel. Pfoe, dat is eruit!
Jullie zullen misschien wel gemerkt hebben dat ik de laatste tijd zowel hier als op facebook wat (of eigenlijk een stuk) minder actief was. Dat komt doordat het steeds meer als een verplichting ging voelen om wat te schrijven. Waar de ideeën normaal vanzelf kwamen, kwam ik nu zelfs met veel moeite niet meer op een goed stuk.
Ik denk dat de voornaamste reden hiervan is dat ik me ben gaan realiseren dat ik nog zo onwijs veel dromen heb en ik die waar wil maken, of het in ieder geval wil proberen. Social media wat vaker uit, het echte leven wat vaker aan.
Ik ga weer een studie oppakken, ben wat vaker in de stad te vinden met vriendinnen, ga dagjes weg en geniet meer dan ooit van volleybal.
Ooit schreef ik in een blog: 'Ik wil leven, niet alleen bestaan.' En: IK LEEF!
Ik kies ervoor om wat minder vaak naar mijn lichaam te luisteren en wat meer mijn dromen achter na te gaan. Natuurlijk komen er nog wel terugvallen, want ziek blijf ik, maar het is ok. Het is ok, want ik haal het maximale uit mijn leven. In plaats van terugvallen te voorkomen door maar half te leven, leef ik liever voluit om vervolgens keihard onderuit te gaan. Ik wil geen spijt meer hebben van de dingen die ik niet heb gedaan.
Bij dezen wil ik jullie allemaal onwijs bedanken voor alle lieve berichten, kaartjes en al die likes! Mijn doel was om te laten zien hoe het leven van een onzichtbaar zieke jonge meid eruit ziet en ik denk dat ik dat doel wel heb bereikt, dankzij jullie!
Schrijven blijft iets wat ik heerlijk vind om te doen, dus misschien komt er ooit nog wat van mij voorbij, maar voorlopig even niet in de vorm van een blog over ziek zijn.
Liefs en een hele dikke knuffel,
Jorna