Veel mensen zouden waarschijnlijk blij zijn met een telefoontje van het ziekenhuis waaruit blijkt dat alles in orde is, ik al lang niet meer.
Na 5 jaar van vele onderzoeken en dergelijke wil je eindelijk eens iets horen waar je wat aan hebt.
Ondanks dat ik ondertussen meer de instelling heb 'dan maar dingen uitsluiten', blijft er toch telkens een sprankje hoop. Een sprankje hoop dat er duidelijkheid komt over wat er fout gaat in mijn lichaam. Als ik dat weet, zou er misschien eindelijk medicatie of een behandeling zijn waardoor mijn leven weer (zo goed als) 'normaal' wordt.
Vandaar dat ik binnenkort maar eens ga vragen om T3 voor mijn schildklier (iemand ervaring?). Verder ga ik ook nog een tweede lymetest doen in een particuliere kliniek in Amsterdam. Ik heb al eens een lymetest gehad, maar helaas zijn we in Nederland nog niet zo ver en is die test maar voor 50% betrouwbaar. In deze kliniek in Amsterdam gebruiken ze de test die ook in Duitsland wordt gebruikt, want in Duitsland zijn ze véél verder op het gebied van lyme.
Ik krijg vaak te horen 'Kan je je er niet beter bij neerleggen, al die energie steken in onderzoeken zal je ook geen goed doen.'. Dat is ook iets wat vaak door mijn hoofd spookt. 'Pff... Waarom doe ik dit nog!? Het heeft toch allemaal geen zin.' Maar als ik dan weer rustig nadenk, weet ik dat ik me er nooit zomaar bij neer zou kunnen leggen. Ik kan (meestal) accepteren dat ik me zo voel, maar ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet alles heb gedaan wat in mijn macht ligt om beter te worden.
Mijn droom blijft om later toch zeker drie dagen in de week als juf voor de klas te staan en daarnaast ook gewoon mijn huishouden te kunnen runnen en te kunnen sporten. Dus met dat alles in mijn achterhoofd gaat de grote zoektocht verder.
In de tussentijd blijf ik genieten van de kleine en soms veel te grote dingen. Zo ben
ik vandaag weer eens vér over mijn grens gegaan met een half dagje beachvolleybal.
Nu het beachseizoen weer is begonnen moet ik oppassen dat ik niet elk weekend
inschrijf voor een toernooi, want een van de fijnste dingen aan de zomer blijven deze
super leuke en gezellige toernooien, maar mijn dan zou ik mezelf binnen no-time
keihard tegenkomen. Ondanks de verschrikkelijke pijn en vermoeidheid, is
volleybal toch het laatste wat ik ooit op zou geven. Een beetje eigenwijs zijn op z'n
tijd moet kunnen. :-)
Hopelijk hebben jullie ook een leuk Pinksterweekend!
Ik ben benieuwd wat jullie nooit op zouden geven omdat het je zó ontzettend blij maakt, let me know! :-)
Liefs, Jorna