Vanaf de dag dat ik ziek werd tot vorige ben ik er altijd 100% zeker van geweest dat ik wel weer beter zou worden. Hoe? Geen idee. Misschien zou het net zo plots weggaan als dat het gekomen was, of misschien werd er eindelijk iets gevonden tijdens een onderzoek dat met een behandeling of medicatie makkelijk verholpen kon worden. Soms leek het allemaal uitzichtloos, maar ik had altijd de hoop en het vertrouwen dat het beter zou worden.
Het dringt tot me door dat de kans aanwezig (of heel groot) is dat ik mijn hele leven zal moeten doen met dat kleine beetje energie per dag en de vele pijn. Er schiet gelijk van alles door mijn hoofd. Ik heb altijd kinderen gewild, maar hoe moet dat dan? En een leuke baan als juf, zit dat er nog wel in? Zal ik nooit zorgeloos van een leuk feestje of avondje uit kunnen genieten?
Ik weet dat ik mezelf gek maak met het doemdenken, maar het percentage dat geneest heeft me zo ontzettend laten schrikken dat ik het niet kan helpen.
Na veel gepieker (en dus slecht in slaap komen) werd ik vanochtend onrustig en nogal grumpy wakker. Ik besloot m'n schoolboeken even te laten voor wat ze waren en iets te doen waar ik écht zin in had: Tekenen! Zeker twee uur lang ben ik helemaal opgegaan in het tekenen. Mijn hoofd was helemaal leeg en wat was dat heerlijk! Ik kon nu gelukkig weer een beetje relativeren en helder nadenken. Ondanks dat ik er rekening mee blijf houden dat ik misschien nooit beter zal worden, ga ik er toch alles aan doen om al is het maar 10% van mijn energie terug te krijgen. Dinsdag start ik dan ook vol goede moed met mijn behandeling in het pijn- en vermoeidheidcentrum in Lelystad!
Liefs,
Jorna
Hold On Pain Ends | |