Waarschijnlijk niet. Ik denk zelfs dat ze mij bijna compleet vergeten zijn. Hun vergeten zal ik nooit. Maar het is goed zo en daarom deel ik het graag.
Afgelopen week speelde zich ineens een filmpje af in mijn hoofd van een een schoolweek in groep 7. Ik had er mede door een goede traumabehandeling al lange tijd niet meer aan gedacht, maar ineens was het daar.
Ik stond op het schoolplein, speelde mee met de rest. Iets wat voor mij niet vanzelfsprekend was, want ik... Ik was anders.
Ik droeg felgekleurde kleuren en het liefst met meerdere doodshoofden in mijn outfit verwerkt. Een schril contrast met het rustige en soms zelfs verlegen meisje dat ik op school altijd was.
Gek, raar, lelijk, dat was ik. Of nee, dat was wat de meesten van mijn vonden. Nu ik erop terug kijk was ik juist stoer, een chick met ballen!
Ook had ik van jongs af aan al een verschrikkelijke hekel aan pesten en als ik het zag gebeuren ging ik er tegen in.
'Be the change you wish to see in the world.'
Het leek me toen al aan te spreken. Onrecht maakt(e) me woedend. Helaas ging dit toen alleen op als anderen onrecht werd aangedaan. Voor mezelf opkomen deed ik niet, of in ieder geval niet genoeg. Ik liet het over me heen komen.
Zo ook die week in groep 7. Ik speelde met de klas politie en boefje. Gek eigenlijk voor iemand die dagelijks gepest werd, maar spelen met de klas gaf mij het gevoel dat ik er toch wél bij hoorde. Dan was ik even niet de buitenstaander. Het was leuk om eens lol te hebben op school. Tot er een ruzie ontstond. Bij gebrek aan leerkrachten die erop af stapte, deed ik het. Ik probeerde de rust te bewaren, maar voor ik het wist...
PATS!
Klap in mijn gezicht. Ik wankelde op mijn benen, voelde me misselijk en deed verschrikkelijk mijn best mijn tranen binnen te houden. Tranen verdienden ze namelijk niet, dat plezier gunde ik ze niet. Ik voelde me eenzamer dan ooit en dat op een schoolplein vol kinderen en leraren. Niemand deed wat, zelfs mijn eigen juffen keken toe om vervolgens weg te kijken.
Twee dagen later gebeurde het weer. Dit keer een vuist tegen mijn oog. Mijn oog was binnen no time dik en blauw. Weer deden mijn eigen juffen niks. De enige die ingreep was mijn leraar van groep 6 & 8, waar ik altijd veel steun van heb gehad. Hij ving me op en heeft me wat te drinken gegeven, maar daarna moest ik weer terug naar mijn eigen klas.
De jongens die mij die week hadden geslagen werden niet eens aangesproken en ik moest nota bene sorry zeggen. Sorry voor het feit dat ik mijn tafel had weggeschoven bij degene die mij net 5 minuten daarvoor een blauw oog had geslagen.
Na de basisschool dacht ik een nieuwe start te kunnen maken en alles achter me te hebben gelaten. Niks bleek minder waar, al legde ik de link toen nog niet.
Als ik er nu op terug kijk zie ik hoe de basisschooltijd mijn heeft getekend en hoe dit zich uitte.
Het was voor mij lastig, of zeg gerust onmogelijk om vriendschappen te sluiten en ik was verschrikkelijk onzeker over alles. Er waren wel wat meiden waar ik op school mee omging, maar buiten school zag ik ze niet/amper. Zonder dat ik het zelf doorhad durfde ik niemand meer dichtbij te laten. Ze kende alleen de vrolijke Jorna die ik op school was, meer mochten ze niet zien.
De echte Jorna vond zichzelf lelijk en dik. De echte Jorna was vaak boos en verdrietig. De echte Jorna was eenzaam.
Pas toen ik vanwege mijn chronische ziektes in behandeling was bij mijn psychologe, kwam ik erachter dat het pesten veel meer littekens had achter gelaten dan ik altijd had gedacht. Dankzij de traumabehandeling heb ik het zo goed als achter me kunnen laten en ben ik een stuk minder onzeker. Tijdens deze behandeling heb ik onder andere een brief gestuurd aan mijn basisschool en naar aanleiding van die brief een gesprek gehad op de school. Of het gelukt is weet ik niet, maar ik hoop dat ik op die manier aan ze heb laten kunnen zien wat een invloed pesten kan hebben.
Waarom ik ineens aan die week dacht, weet ik niet. De film speelde zich af in mijn hoofd, maar ik was niet boos of verdrietig. Het was voor het eerst dat ik mezelf daar zag staan en niet dat meisje was. Ik zag het allemaal gebeuren en dacht alleen 'Wat ben ik blij dat ik dat meisje niet meer ben en dat ik nu voor mezelf op durf te komen.'.
Ik vraag me wel eens af of de tijd op de basisschool een van de oorzaken is geweest dat ik ziek ben geworden. Of mijn lichaam de opgekropte pijn op dat moment gewoon te veel vond worden en ik daardoor ingestort ben. Ik weet het niet. Ik denk zelf dat het een wisselwerking is geweest tussen dat en lichamelijke klachten. Toch neem ik niemand meer iets kwalijk.
I will forgive, but I won't forget. I hope you know, you've lost my respect.
En ja ik heb nog wel eens mijn onzekere momenten, maar ik zal me niet klein laten krijgen door wat anderen zeggen.
Let your smile change the world,
but don't let the world change your smile.
Liefs, Jorna