Nog overdonderd door de entree krijg ik een polsbandje om 'Hiermee kunt u gratis gebruik maken van het buffet en de glijbanen.' grapt de verpleegkundige...
In de loop van de ochtend gaat het toch slechter. Hoofdpijn, spierpijn, keelpijn, koud... Ik neem nog wat in, maar het werkt niet. Waarschijnlijk had ik toen beter kunnen zeggen 'Dit gaat niet zo.', maar ik vind het te leuk en wil niemand teleurstellen, dus ik maak mijn dag af.
Eenmaal thuis kan ik alleen nog maar huilen. Mijn temperatuur is tegen die tijd 39.5 C en ik lig te rillen van de kou. We denken nog steeds aan een griepje, maar voor de zekerheid app ik mijn zus (basisarts) om te vragen wanneer ik me zorgen moet gaan maken. Zij raadt aan de huisartsenpost te bellen. Eigenwijs als ik ben wacht ik daar nog even mee. Als de koorts de volgende ochtend nog zo erg is, besluit mijn moeder de huisarts te bellen. Zij wil mij diezelfde ochtend nog zien. De hoge koorts, koude rillingen, pijn, lage bloeddruk en hoge pols maken dat ze het niet helemaal vertrouwt en me voor de zekerheid doorstuurt naar de SEH (spoedeisende hulp).
Bij de SEH aangekomen wordt er gelijk een infuus ingebracht, bloed afgenomen en er worden hartfilmpjes en longfoto's gemaakt. Via het infuus krijg ik paracetamol en vocht toegediend. 'Wat een toestand voor waarschijnlijk gewoon geen griepje... Ik snap dat ze willen uitsluiten dat het niks ernstigs is, maar echt prettig is het niet.' Denk ik op dat moment nog. Na wat wachten zijn de uitslagen van de eerste bloedonderzoeken er, mijn ontstekingswaarden zijn erg verhoogd. Een bacteriële infectie. Ik word opgenomen.
Via het infuus krijg ik antibiotica toegediend en ik word naar de AOA (acute opname afdeling) gereden. Helemaal bevatten wat er gebeurt, kan ik nog niet. De koorts is gezakt, ik voel me al
een stuk beter en ineens lig ik daar, op mijn luxe elektrische ziekenhuisbed.
'Als je het fijn vindt, mag je wel de kamer af, maar vergeet je infuuspaal niet.' Hoe zou ik
dat kunnen!? Jaap, mijn grote vriend, die vergeet ik niet zomaar. Ik neem hem zelfs mee naar
de w.c. en de douche, de bofkont.
De avond valt en ik zie op tegen de nacht. Ik heb (bijna) geen pijn en de koorts is weg, maar liggend op een 6-persoonskamer met vreemde mensen en gekke geluiden, is nachtrust ver te zoeken. Op een powernap van 20 minuten na vroeg in de ochtend, heb ik geen oog dicht gedaan.
Gespannen wacht ik op de arts die zo zijn ronde komt doen. De koorts is weggebleven en op wat keelpijn en de extreme vermoeidheid door de slechte nacht na, voel ik me prima! Wat een teleurstelling is het dan als ik hoor dat ik nog een nacht moet blijven. 'De resultaten van de bloedkweken zijn er als het goed is morgen, die willen we nog afwachten.'
Ik ben in tranen, maar gelukkig is mijn overbuurvrouw een schat en kan ik mijn hart bij haar luchten tot mijn moeder er is.
Nu ik nog een nacht moet blijven, word ik gelukkig naar een andere afdeling gebracht. Een 4-persoonskamer waar het 's nachts wat minder onrustig is. Ik val in een hele diepe slaap, maar Jaap wekt me om 02.00 uur even omdat mijn infuuszak leeg is. Daarna val ik gelukkig weer zo in slaap. De nachtrust (en waarschijnlijk de driemaaldaagse shot antibiotica) heeft me goed gedaan. 's Ochtends krijg ik mijn laatste antibiotica via het infuus en daarna mag ik over op pillen. De arts komt naar me toe en vertelt dat mijn ontstekingswaarden ontzettend gedaald zijn. Normaal gesproken moet je nog 24 uur in het ziekenhuis blijven als je over gaat op pillen, zodat ze je in de gaten kunnen houden, maar als ik haar beloof gelijk aan de bel te trekken als de koorts terugkomt, mag ik toch al naar huis! YES!
Ik merk dat mijn lichaam behoorlijk verzwakt is. Het moet natuurlijk hard werken om de infectie op te ruimen, daarnaast heb ik door de antibiotica weinig eetlust. Toch ben ik verrast over hoe goed het alweer gaat! Nu rustig herstellen en hopen dat mijn lichaam niet meer zulke gekke fratsen uithaalt. :)
Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de lieve berichtjes en kaartjes die ik heb gekregen en natuurlijk het allerliefste bezoek! Het waren misschien maar twee nachten, maar als je in zo'n toestand in het ziekenhuis ligt, voelt het als een eeuwigheid. De afleiding was meer dan welkom!
Liefs,
Jorna