De dag verloopt super! Dit jaar hebben we (voorlopig) nog maar acht leerlingen in de klas en dat scheelt toch een hele hoop. De kinderen werken hard, doen goed mee en zijn gezellig.
Eenmaal thuis geniet ik nog even na van de leuke dag. Tot de vermoeidheid en pijn ineens toeslaan. Een rake klap die uit onverwachte hoek lijkt te komen, maar echt onverwacht was het natuurlijk niet... Doordat ik het zo naar mijn zin had en er zoveel nieuwe dingen waren om te leren, had ik de pijn en vermoeidheid blijkbaar even naar de achtergrond kunnen dwingen en des te harder komt de klap dan aan.
Ook al probeer ik niet meer zo vaak overdag te slapen (ik voel me er vaak alleen maar slechter door), vandaag kon ik het niet meer tegenhouden. Mijn ogen vielen dicht en ik moest er wel aan toegeven. Om te zorgen dat ik niet te lang zou slapen zette ik mijn wekker 50 minuutjes later, maar die heb ik zonder echt wakker te worden weer leuk uitgezet.
Toen ik bijna anderhalf uur na mijn wekker weer wakker werd, voelde ik me nog hetzelfde als ervoor, maar ik kon tenminste mijn ogen weer een beetje openhouden.
Nog geen half uur later viel ik weer bijna in slaap. Op dat moment sloeg de paniek toe. Hoe kan ik ooit iets bereiken als ik na een halve dag al zo total loss ben?? Hoe ga ik dan later ooit rondkomen? Moet ik zoals zovelen ook de eindeloze strijd aangaan met het UWV voor een uitkering? Gaan ze mij dan dwingen om een door hun vastgesteld aantal uur per week te werken om nog in aanmerking te komen voor een uitkering? Hoe kan ik dan ooit nog mijn kinderwens vervullen? Hou houd ik dan nog een leven over?
Verdriet, angst en woede namen de overhand. Waarom is alles zo gelopen? Waarom is mijn leven niet gewoon (ongeveer) zoals ik altijd dacht dat het zou gaan worden? Vrienden, feestjes, volleybal, vwo diploma, pabo, juf, een eigen gezin en... Ze leefde nog lang en gelukkig...
'Life is what happens to you while you're busy making other plans.'
Dat die quote zo van toepassing zou zijn op mijn leven had ik nooit verwacht
en soms... Is dat gewoon even heel klote!
Zo... Dat heb ik ook weer gezegd. :-)
Op alle vragen hierboven heb ik nog geen antwoord, maar misschien hoeft dat
ook wel niet en moet ik proberen me nog maar niet te veel bezig te houden met
de toekomst, hoe moeilijk dat ook is...
En zo is dat.
Liefs en welterusten voor nu,
Jorna