Omdat Jasper en ik al zeker twee maanden niet samen weg zijn geweest, vond hij het wel weer eens tijd voor een gezellig dagje uit. Jammer genoeg is dat voor ons makkelijker gezegd dan gedaan. We wilden al een tijdje naar de Efteling en besloten daar nu maar eens achteraan te gaan.
Na al die jaren kan ik me er al een beetje meer bij neerleggen, maar het blijft elke keer een grote stap om erin te gaan zitten. Als jonge meid van 18 jaar word je dan toch weer hard met je neus op de feiten gedrukt. Ook al geef ik het liever niet toe, ik ben beperkt in mijn doen en laten. In een rolstoel gaan zitten voelt voor mij als poedelnaakt aan een klif hangen terwijl iemand mijn hand vasthoudt; Iedereen heeft een oordeel over je en je bent afhankelijk van degene die jouw hand vast heeft (of in dit geval duwt in de rolstoel).
Ik zie er nou eenmaal gezond uit en verder dan dat kijken veel mensen niet. Soms is het van de gezichten van mensen af te lezen dat ze je een aansteller vinden en soms hoor je ze zelfs iets fluisteren in die richting. Zeker omdat ik wel op kan staan en dat dan ook zeker af en toe doe om iets beter te zien of ergens bij te kunnen.Gelukkig weet ik beter en vindt Jasper het geen enkel probleem om mij te duwen en maken we er gewoon iets leuks van (want ja, ook op onze leeftijd is het nog leuk om te racen etc.)
De eerste keer dat we een dagje weggingen, was ik zo koppig om gewoon te gaan lopen. Na een half uur slenteren door de dierentuin was ik gesloopt. Hij heeft mij toen (op een lieve manier) gedwongen om in een rolstoel verder te gaan, want hij heeft veel liever een gezellige vriendin die kan genieten van de dag vanuit een rolstoel dan een chagrijnig en ziek meisje dat de hele dag loopt. Sindsdien schaam ik me zeker tegenover Jasper er niet meer voor om in een rolstoel te gaan zitten, het is nou eenmaal zo en ook in een rolstoel is zo'n dag voor mij al slopend.
Ik denk dat het voor meer jonge mensen die ziek zijn een moeilijk punt is. Niemand wil toegeven dat hij/zij het niet meer zelf kan, maar geloof mij; hoe moeilijk het ook is, het is ook een hele opluchting! Zet voor jezelf anders eens de plussen en de minnen tegenover elkaar en dan denk ik dat je het met me eens zult zijn dat een rolstoel (of ander hulpmiddel) zo erg nog niet is.
Mijn plus/min lijstje over het zitten in een rolstoel:
- +
Er wordt soms over je gepraat/geoordeeld. Je hoeft minder lang bij te komen na een dagje weg.
Je bent afhankelijk van een ander. Je houdt het langer vol.
Je kunt sommige dingen minder goed zien. Doordat je minder energie verspilt kan je er meer van genieten en ben je
Door het stilzitten kan je het ijskoud krijgen. vrolijker.
Ook al heb ik nu vier minpunten en drie pluspunten. Voor mij wegen de pluspunten veeeeeeeeeeeeeeeeeel zwaarder dan de minpunten. Zeker omdat je aan de onderste twee minpunten iets kan veranderen. Ik sta gewoon op wanneer ik iets wil zien en denk dan niet aan de meningen van anderen. Verder zorg ik voor extra warme kleren en eventueel een dekentje voor over me heen. Die minpunten zijn dus makkelijk opgelost. Voor de eerste twee is eigenlijk ook een oplossing. Zo vind ik het geen probleem om afhankelijk te zijn van iemand die ik vertrouw en waar ik om geef. Ik weet dat ik deze mensen kan vertrouwen en dat ze het geen enkel probleem vinden om mij te duwen, zo voel ik me dus ook niet meer bezwaard. Het eerste minpunt is wat lastiger.. Je kan nou eenmaal niks veranderen aan het oordeel van andere mensen. Dat is er en zal ook altijd blijven. Waar je wel wat aan kan veranderen is wat je ermee doet. Ik ben snel onzeker en trek me veel aan van wat andere vinden, maar als ik dan eens na ga denken vind ik mijn plezier veel belangrijker dan wat anderen (onbekenden) van me vinden.
Hopelijk hebben jullie weer iets gehad aan dit blog. Ik in ieder geval wel! Door het schrijven hiervan weer even ervan overtuigd dat het fijn is om eraan toe te geven dat het soms nodig is. Verder heb ik sinds eind van de middag weer verschrikkelijke buikpijn, waardoor ik eigenlijk alleen nog maar wilde huilen en opgerold in bed kon liggen. Door deze afleiding (en een paar pijnstillers) gaat het nu weer iets beter. :-)
Nu alleen nog duimen voor een goede dag 9 maart!
Liefs, Jorna