Er speelt zich een tweestrijd in mijn hoofd af tussen een stem die graag zijn verhaal wil doen en begrip wil voor onzichtbaar zieke mensen en een stem die absoluut geen medelijden wil. Allebei hebben ze gelijk. Dus daarom luister ik naar allebei: Ik ga bloggen om mensen die ook ziek zijn te steunen, om naasten het te laten begrijpen, maar ook zeker omdat er naast het ziek zijn ook zo ontzettend veel leuke dingen zijn om over te vertellen.
Mijn droom is (altijd al geweest) om juf te worden op het speciaal onderwijs. Omdat ik door de vermoeidheid mijn middelbare school niet af kon maken, doe ik nu een mbo thuisstudie tot onderwijsassistente. Zeker in het begin baalde ik daar flink van. Ik wilde helemaal geen onderwijsassistente worden en wilde net als leeftijdsgenoten een normale studie kunnen volgen. Maar ondertussen waardeer ik het al een stuk meer. Ik heb een fantastische stageplek op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen en kan daarnaast aan mijn studie werken wanneer ik daar tijd en energie voor heb. Op stage vergeet ik vaak even dat ik ziek ben, er gebeurt zoveel op zo'n dag. Elke dag is weer een nieuw avontuur. Ondanks dat het fysiek ontzettend zwaar is, ben ik heel erg dankbaar voor dit werk. Al moet je soms iets 10x uitleggen, moeten er regelmatig luiers verschoond worden en heb je aan het eind van de dag hoofdpijn van alle herrie, wanneer een leerling dan weer uit het niets op je af komt rennen om je een knuffel te geven en te zeggen dat je zo'n leuke juf bent, ben je dat allemaal vergeten.
Het is zo mooi om te zien hoe de leerlingen kunnen genieten van de kleine dingen zoals de sneeuw op het schoolplein, een leuk voorleesboek of een kopje thee in de klas op vrijdagmiddag, eigenlijk zouden we hier allemaal een voorbeeld aan moeten nemen.
Carpe diem!
En voor nu.. Slaap lekker!