Ik weet dat ik op deze manier zelf meewerk aan het taboe rondom onzichtbare ziektes, maar ik wil ook deel uitmaken van de maatschappij. Doen alsof alles goed gaat - terwijl mijn lijf schreeuwt van de pijn - is dan gewoon de 'makkelijkste' oplossing.
Dat is ook een van de redenen dat ik een aantal maanden geleden mijn blog ben begonnen. Ik wil het verhaal achter dat vrolijke masker delen, jullie meenemen in de strijd die achter gesloten deuren gevoerd wordt. Het taboe bespreekbaar maken. Want...
- Als je mij bij de deur van de klas ziet staan, de kinderen begroetend met een berg positieve energie en enthousiasme, dan weet je niet dat ik die middag in bed lig met pijn in mijn hele lichaam.
- Als je mij in het volleybal veld fanatiek voor elke bal ziet gaan, dan weet je niet dat ik na afloop alleen nog maar kan douchen met behulp van mijn douchestoel, omdat ik geen kracht meer heb om te staan.
- Als je hoort, leest of ziet dat ik een (mid)dagje naar de dierentuin of het winkelcentrum ben geweest dan weet je niet dat ik die dag in een rolstoel heb gezeten.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van hoe schijn kan bedriegen. In stilte voeren onzichtbaar zieke mensen dagelijks een strijd. Suffering the silence is een actie die het taboe rondom deze ziektes wil verbreken met behulp van foto's. Foto's maken en een taboe rondom een probleem dat mij aanspreekt bespreekbaar maken, twee dingen die ik graag doe. Deze actie kon ik dan ook niet aan me voorbij laten gaan. Het idee is simpel: Hand voor je mond (verwijzend naar 'silence') en op je arm de onzichtbare ziektes schrijven die je leven bepalen. Bij mij pasten niet alles, maar ik heb gekozen voor de belangrijkste diagnoses.
(Lees verder onder foto)
Echt, ik zou niets liever willen dan gewoon in die rij staan en de hele dag vrolijk rondhuppelen, neem dat maar van mij aan.
Dus... Zullen we kijken of we samen wat kunnen veranderen? Ik zal mijn angst opzij zetten om hulp vragen wanneer nodig, in het openbaar vervoer gewoon om een plekje vragen en opstaan uit mijn rolstoel wanneer ik dat wil (zonder te doen alsof ik mank ben). Willen jullie dan in je achterhoofd houden dat er nog héél veel mensen zoals ik rondlopen?
Want dat er niks te zien is, betekent niet dat er niks is.
Be kind, for everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.