Sinds ik ben gestopt met bloggen, ben ik voluit gegaan. Er is veel gebeurd en ik zal proberen even een korte update te geven. In december was het dan eindelijk zo ver, ik had een plekje voor mezelf gevonden. Een studio in een prachtige nieuwbouw flat in Den Haag. Hoe fijn dat ook is, er komt wel veel bij kijken. Voornamelijk veel geld. ;-) Fit of niet? Werken zal je. Tenminste, dat gevoel had ik. Nu is mijn verantwoordelijkheidsgevoel en mijn drang om niemand teleur te willen stellen altijd al groot geweest en heb ik dus moeite met me ziek melden. Maar nu sloeg ik door. Met 40°C koorts en keelontsteking een heel weekend werken is een van de voorbeelden.
Mijn lichaam hield dat uiteraard niet lang vol. Gelukkig/helaas (doorhalen wat niet van toepassing is) was daar mijn sterke wilskracht. Het zal je verbazen hoe lang je daarmee nog door kan gaan. Ik weet nu alleen ook dat zelfs dat niet oneindig is. Om nog maar te zwijgen over hoe verstandig het is.
Een paar weken terug stortte ik in. Huilend sleepte ik mezelf nog naar mijn werk, maar eenmaal thuis was het op. Fysiek was ik al maanden gebroken, maar nu was het zijden draadje waaraan mijn wilskracht al een tijdje hing ook gebroken. Ik kon en wilde alleen nog maar in bed liggen. De ene keer huilend, de andere keer slapend. Ik deed mezelf denken aan een songtekst.
Jij kijkt me aan, met ogen als kraters in de maan.
Jouw ster is vervaagd, als het leven te veel gevraagd bleek.
De waarheid die je dacht te kennen, een kaartenhuis van leugens was.
Je bent je kracht en je schoonheid,
Die twinkeling in je ogen kwijt.
Ik had je bijna niet herkend,
Maar ik weet dat je sterker bent.
Dat zet je aan het denken. Want ik ben gewoon een f*cking powervrouw! Misschien is ze nu even zoek, maar ik ga haar vinden. Misschien helpt het ook als ik wat minder hard ben voor die powervrouw, dan loopt ze vast niet meer ineens weg. ;-) Want sterk zijn betekent niet doorgaan tot je erbij neervalt. Sterk zijn betekent hulp vragen en nee zeggen als het nodig is.
En dat is wat ik nu doe. Grenzen aangeven. En ik heb mijn psychologe weer ingeschakeld. Het is nou eenmaal nogal wat om mee te dealen. Ik heb zo veel passies en dromen in mijn hoofd, maar ik zal weer even moeten leren accepteren dat niet alles haalbaar is met dit lichaam. Al zal de eigenwijze Jorna altijd op zoek zijn naar manieren om bepaalde dingen toch te kunnen verwezenlijken, maar dat is niet erg. Zo lang ik maar niet boos word op mezelf als het niet zo gaat zoals ik het graag zou zien.
Allemaal leerpuntjes, maar laat ik leren stiekem heel leuk vinden. Dat komt wel goed, no doubt about it. Zeker met alle lieve mensen om mij heen.
Als ik mezelf geen bescherming meer bied.
Als ik op dreig te geven ook al zie je 't niet.
Blijf je dan hier, laat me niet in de steek.
Wil je me lijmen als ik breek?
Want met wat hulp is geen dal te diep om er weer uit te klimmen.
Liefs,
Jorna ♥