Ik kijk in de spiegel. Daar sta ik dan. Als ik mezelf zo zie, opgemaakt, mijn haar mooi gekruld, lievelingsjurk aan, dan snap ik het ook niet. Ik ben net als iedereen, maar tegelijkertijd ben ik totaal anders. Dat maakt het soms ook zo frustrerend. Dan ben ik een half uurtje naar het winkelcentrum geweest en heb ik later die dag nog kort wat gedronken met een vriend(in) in de stad en ben ik daarna gesloopt. "Maar je hebt ook een drukke dag gehad..." "Een drukke dag!? Dit doen de meeste mensen nog naast hun minimaal 8 uur durende werkdag!"
1 Reactie
Met mijn diploma binnen handbereik en zonder dat ik een vast inkomen heb, was het nu dan toch echt tijd om dat te gaan doen wat ik zo lang mogelijk heb uitgesteld. Na alle verhalen die ik gehoord heb, ben ik best een beetje bang voor wat er komen gaat. Maar ik houd de moed erin! Misschien ben ik wel de uitzondering die de regel bevestigt...
Mijn allerlaatste tentamen zit erop! Je zou denken dat dat een grote opluchting is... Sinds ik maandag (hopelijk) voor de laatste keer het NTI gebouw uitliep voor deze studie ben ik gesloopt en alles behalve opgelucht. WAT NU!? Ik zat nog diezelfde avond te kijken naar een vervolgstudie, trainingen en cursussen. Ik zou trots moeten zijn en genieten van de rust die ik nu heb, in plaats daarvan ben ik hard op zoek naar dingen die ik kan gaan doen en ben ik nog niet zo trots als ik had gehoopt...
Overal boeken, losse papieren, samenvattingen, aantekeningen en een hele strakke planning! Dat kan maar één ding betekenen... Mijn diploma is in zicht! Nog maar 3 tentamens verwijderd van dat oh zo waardevolle papiertje.
Als je mij iets meer dan 5 jaar geleden had verteld dat ik ooit trots zou zijn op mezelf voor het halen van een mbo-diploma had ik je hard uitgelachen... December is een magische maand. Buiten wordt het donkerder, binnen branden gezellig de kaarsjes. Sinterklaas komt in ons land, gevolgd door de gezellige kerstdagen en daarna gaan we knallend het nieuwe jaar in.
Een maand waarin familie en vrienden voorop staan. Gezelligheid en saamhorigheid zij de sleutelwoorden van december. Ik heb vanmorgen zorgvuldig mijn lepeltjes geteld. Het zijn er minder dan normaal, ik moet er een paar verloren zijn, waarschijnlijk in mijn onrustige slaap vannacht. Zoals bij elk voorwerp geldt, hoe minder ervan zijn des te meer worden ze waard. Ik moet dus nu extra voorzichtig zijn met de lepeltjes die ik nog in mijn bezit heb.
Want ik... Ik ben een spoonie. Ik word wakker en voel me (relatief) goed. Ik schrijf een verslag, ga een stukje fietsen en maak nog een armbandje.
Eens in de zoveel tijd heb ik zo'n dag waarop het voelt alsof ik de hele wereld aankan. Dit zijn de redelijk zeldzame 'goede dagen'. Op zo'n dag spookt er van alles door mijn hoofd. 'Ben ik wel ziek of kan ik me er inderdaad gewoon overheen zetten?' 'Stel ik me de andere dagen aan?' Het zijn niet mijn woorden, het zijn de woorden van artsen die me niet geloven of onwetende kennissen/vrienden. Ze blijven langer hangen dan ik zou willen. Ze laten me twijfelen aan mezelf, ook al weet ik dat het onzin is. Soms heb ik van die dagen dat alles goed gaat en ik even al mijn zorgen kan vergeten. Dat zijn de mooiste dagen in het leven! De afgelopen weken heb ik, ondanks de gebruikelijke klachten, veel van deze geweldige dagen! Dan weet ik weer dat ik niet alleen besta, maar ook echt leef.
|
This is me
Leuk dat je de moeite neemt om een kijkje te nemen op mijn blog! Archives
December 2017
|